Απίστευτος ο θάνατος, όταν είναι των άλλων!

Πολλές φορές ένιωσα στη ζωή μου, πως αυτό που συνέβαινε, ήταν απίστευτο.

Δεν εννοώ, αυτό που ένιωσαν όσοι έζησαν,
τη κατάρρευση της ΕΣΣΔ, το γκρέμισμα του ΤΕΙΧΟΥΣ ή την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας!

Θα το πω για πρώτη φορά σε κάποιον!
Και θα το πω απλά!

Η Μάννα μου ήταν 79 χρόνων και καλοστεκούμενη.

Η πεθερά μου ήταν 60 ετών αλλά το τελευταίο χρόνο άρρωστη.

Καμία επαφή μεταξύ τους, καμία επικοινωνία, τα τελευταία χρόνια!

Βρέθηκαν όμως, την ίδια μέρα, στο ίδιο νοσοκομείο, στο ίδιο δωμάτιο,με ταυτόχρονη "εισαγωγή" και ταυτόχρονο θάνατο.

Η γυναίκα μου δεν το ξεπέρασε κι αδελφή μου από τότε βρίσκεται σε "κατάσταση μίσους".
Ειδικά μαζί μου.

Ο γιος μου έχασε τις 2 γιαγιάδες του, την ίδια μέρα στο ίδιο δωμάτιο, του ίδιου νοσοκομείου την χρονιά που "έδινε" "πανελλήνιες"
Τυχερός γιατί έχει ακόμη γονείς.
Εγώ κι η γυναίκα μου δεν έχουμε.
ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ

Θυμάμαι πως ο θάνατος με πρωτοπλησίασε όταν ήμουν 12 χρόνων,

στα 17 ΕΘΑΨΑ τη γιαγιά μου,

στα 18 μου σκοτώθηκε ο καλύτερος μου φίλος,
μετά κι άλλοι φίλοι ....ο Μίμης ....η Βιβή ....

στα 23 μου άρχισε να απομακρύνεται!

στα 25 μου ζευγάρωσα κι έδωσα ζωή σε κάποιον.

Αργότερα, ξαναέκανε θανάτους.

Η γιαγιά της γυναίκας μου - η Δέσποινα,

ο πεθερός μου ο Δημήτρης,

ο φίλος μου ο Πάρις,

η Μάννα μου κι η πεθερά μου (μαζί)

ο Κωστάκης,

ο θείος Γιώργος,

η θεία Γιάννα,

ο πατέρας μου
(αυτόν τον "έθαψε" η αδελφή μου)
- και τον αδελφό της βέβαια, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

....τώρα που το θυμήθηκα πρέπει να κάνω και κάποιες εκταφές.